Mijn leven als moeder met ADHD en zorgintensieve kinderen
Mijn naam is Denise Baal. Samen met mijn partner Jan heb ik twee kinderen, Luna en Robin. We hebben door de jaren heen veel uitdagingen gekend, maar zeker ook prachtige momenten beleefd. Luna is hoogsensitief, heeft een lichte ontwikkelingsstoornis en kreeg in 2024 de diagnose ADHD. Robin is geboren met een hartafwijking en heeft op tweejarige leeftijd de diagnose autisme gekregen. Beiden hebben speciale behoeften en bewandelen hun eigen unieke levenspad. Ondanks alles doen ze het naar omstandigheden goed en daar ben ik ontzettend trots op.
Zelf heb ik op latere leeftijd de diagnose ADHD gekregen. Pas toen ik moeder werd, lukte het me niet meer om alles in balans te houden en besefte ik dat er iets aan de hand was. Terugkijkend op mijn leven zie ik dat ik altijd heb geworsteld. Ik voelde me nooit echt begrepen en begreep zelf ook niet waarom bepaalde dingen me niet lukten, terwijl andere juist wél gingen. Nu ik mijn diagnose heb, begrijp ik eindelijk wie ik ben en waarom ik doe wat ik doe.
Wat ik wil bereiken met mijn platform
Onbegrip kan eenzaam maken
Na jaren waarin ik intensief bezig ben geweest met de zorg voor onze kinderen, merkte ik dat mijn wereld steeds kleiner werd. Mijn sociale contacten met vrienden en familie verminderden, maar dat vond ik op dat moment niet erg; mijn focus lag volledig bij mijn kinderen, en dat is nog steeds zo. Wat echter steeds moeilijker werd, was het gebrek aan begrip van anderen. Het lijkt alsof mensen vaak niet begrijpen, niet willen geloven, of soms zelfs beledigd zijn door het idee dat het leven van een ouder met kinderen die speciale zorg nodig hebben zwaarder en anders kan zijn dan dat van ouders met kinderen zonder speciale behoeften.
Dit gebrek aan begrip zorgde ervoor dat ik geen zin meer had om mijn situatie telkens weer uit te leggen. Ik begon me steeds meer af te sluiten, wat soms leidde tot gevoelens van eenzaamheid. Tegelijkertijd groeide mijn behoefte aan contact met lotgenoten—mensen die echt begrijpen wat ik doormaak. Ook voelde ik steeds sterker de behoefte om mijn verhaal te delen, in de hoop dat anderen het zouden herkennen en erkennen.
Daarom ben ik mijn eigen blog begonnen. Deze blogs helpen mij om mijn gedachten van me af te schrijven en bieden mij een uitlaatklep. Maar nog belangrijker, ik hoop dat mijn verhalen anderen kunnen raken en hen een gevoel van (h)erkenning geven. Samen kunnen we een gemeenschap vormen waarin we elkaar steunen en begrijpen.
Na jaren waarin ik intensief bezig was met de zorg voor onze kinderen, merkte ik dat mijn wereld steeds kleiner werd. Mijn sociale contacten met vrienden en familie verminderden, maar dat vond ik op dat moment niet erg; mijn focus lag volledig bij mijn kinderen en dat is nog steeds zo. Wat echter steeds moeilijker werd, was het gebrek aan begrip van anderen. Het lijkt wel alsof mensen vaak niet begrijpen, niet willen geloven, of soms zelfs beledigd zijn door het idee dat het leven van een ouder met kinderen die speciale zorg nodig hebben zwaarder en anders kan zijn dan dat van ouders met kinderen zonder speciale behoeften.
Dit gebrek aan begrip zorgde ervoor dat ik geen zin meer had om mijn situatie telkens weer uit te leggen. Ik begon me steeds meer af te sluiten, wat soms leidde tot gevoelens van eenzaamheid. Tegelijkertijd groeide mijn behoefte aan contact met lotgenoten, mensen die echt begrijpen wat ik doormaak. Ook voelde ik steeds sterker de behoefte om mijn verhaal te delen, in de hoop dat anderen het zouden herkennen en erkennen.
Daarom ben ik mijn eigen blog begonnen. Deze blogs helpen mij om mijn gedachten van me af te schrijven en bieden mij een uitlaatklep. Het werkt letterlijk therapeutisch. Maar nog belangrijker, ik hoop dat mijn verhalen anderen kunnen raken en hen een gevoel van (h)erkenning geven. Samen kunnen we een gemeenschap vormen waarin we elkaar steunen en begrijpen.
Word lid van de community!
Het hebben van een zorgintensief kind kan voelen alsof je in een bubbel zit waar je moeilijk uitkomt. Uit eigen ervaring weet ik hoe het is om daarin vast te zitten. Ik verlangde – en verlang nog steeds – naar contact met andere ouders die dezelfde zorgen delen, mensen die begrijpen waar ik doorheen ga, zonder dat ik op onbegrip stuit.
Met mijn community wil ik precies dat realiseren: een veilige plek waar we samenkomen, verhalen delen, elkaar echt zien en horen, en waardevolle tips kunnen uitwisselen. Wil jij ook deel uitmaken van een community die je begrijpt? Meld je dan aan voor de wachtlijst en word onderdeel van iets bijzonders.